کارگران ، بازنشستگان، میلیونها نفر از مستمری بگیران ، خانواده ها و وابستگانشان نه تنها عید ندارند که باید تمام سال 1400 را با سفره های خالی و زندگی پرمشقت طی کنند.
نمایندگان کارفرمایان و دولت، و در یک کلام نمایندگان سرمایه داران در کمیته تعیین دستمزد پایه در سال گذشته ، با تصویب یکطرفه دستمزد مورد نظر خود، فقر و فلاکت برای اکثریت مردم را رسمیت بخشیدند.
امروز کارگران در ایران یکی از ارزانترین بخش های نیروی کاردر جهان هستند که در کشوری به شدت گران کار و زندگی می کنند. طبقه کارگر ایران، اعم از شاغلان، مستمری بگیران تامین اجتماعی، بازنشستگان ، معلمان و پرستاران سال سختی را در پیش رو خواهند داشت، چرا که مجموع دریافتی های آنها چندین برابر پایین تر از خط فقر است و از سوی دیگر هرروزه ما شاهد افزایش قیمت کالاهای ضروری زندگی هستیم. در این میانه از تثبیت و یا تعادل میان درآمدها و قیمت کالاهای اساسی خبری نیست.
افزایش 39 درصدی حداقل دستمزد در حالی صورت می گیرد که بر طبقه اعلام مراجع دولتی، افزایش هزینه خانوار طی یکسال درحدود49 درصد افزایش داشته و مواد غذایی نیز 67 درصد گران‌تر شده اند.
این تفاوت میان دستمزدها و افزایش هزینه های زندگی فقط مربوط به یکسال است. دهها سال است که افزایش هزینه های زندگی چندین برابر دستمزدها ی کارگران بوده و دستمزدهای تعیین شده با اختلاف بسیار زیاد پایین تر از استاندارهای زیستی در همین جامعه است.
همزمان میلیونها کارگر ، در شرایط طاقت فرسای شغلی، با قراردادهای موقت و خارج ازشمول قانون کار، قرار گرفته اند و همین حداقل دستمزد ناچیز نیز از آنها دریغ میشود. زنان و مردان جوان زیادی به کارهای نیمه وقت و موقتی گمارده شده اند و شیره جان و جوانی شان توسط سرمایه مکیده می شود، بدون اینکه دریافتی آنها کفاف زندگی امروز و یا نانی برای فردایشان فراهم آورد.
در کنار قیمت های سرسام آورکالاهای ضروری، هزینه مسکن، تامین هزینه های آموزش، هزینه های درمان و بهداشت ، همه و همه زندگی را به مصیبتی برای اکثریت جامعه تبدیل کرده است.
نوروز و آغاز سال تازه برای ما کارگران با چنین دستمزدی، نمی تواند مژده سالی نیکو باشد، مگر اینکه امسال را به سال اعتراض به وضعیت معیشتی، به سال متشکل شدن و سال سازماندهی اعتراض سراسری با مطالبه افزایش واقعی دستمزدها تبدیل کنیم.
برای تحقق این مهم ، لازم است تمام بخش های طبقه کارگر از کارگران صنعتی و خدمات، تا معلمان و پرستاران، تمامی مستمری بگیران و بازنشستگان، تمامی کارگرانی را که با قراردادهای موقت و کارهای پاره وقت به بیگاری کشانده اند را گرد هم آوریم و برای افزایش واقعی دستمزدها تلاش کنیم. هر شهروندی در این جامعه باید دستمزد بالای خط فقر دریافت کند.
طبقه کارگر این امکان را دارد که افزایش دستمزدها را به مطالبه اصلی مزد وحقوق بگیران تبدیل کند. مطالبه افزایش دستمزد، مطالبه ای پایه ای است که به سطح زندگی و معیشت کل جامعه مربوط میشود و میتواند تبدیل به خواسته محوری کارگران و مزدبگیران در هر جایی شود.
دولت و سرمایه داران، در شرایط دشوار کنونی کارگران را از بیکاری و اخراج می ترسانند و سالهاست از این حربه هم برای خاموش کردن صدای اعتراض و هم دور کردن فعالین کارگری و کارگران معترض از صفوف کارگران سود جسته اند. مهترین روش مقابله با این حربه، درخواست بیمه بیکاری مکفی در کنار خواست افزایش دستمزدها ست.
کارگران بیکار و خانواده هایشان باید از امکان یک زندگی آبرومند برخوردار باشند. هزینه اخراج کارگران را باید برای کارفرمایان و دولت بالا برد.
هر ساله در ابتدای سال ،سخنگویان سرمایه ایرانی با تعیین شعاری خواسته های طبقه خود را بر جامعه تحمیل می کنند. بگذارید ما کارگران نیز نوروزمان را با این شعار مطالباتی شروع کنیم : “سازماندهی کارزار سراسری افزایش دستمزدها “
” کارزار پشتیبانی از کارگران ایران”
فروردین 1400
