کارگران نیشکر هفت تپه در سال ۱۳۸۴ و ۱۳۸۵ به دلیل دستمزد های ناچیز و عدم دریافت دستمزد ها، با شعار” کارگر هفت تپه ایم، گرسنه ايم، گرسنه ایم “اعتراضات خود را شروع کردند.
در دل خروش و اعتراض کارگران هفت تپه، کارگران به این‌نتیجه رسیدن که در راستای ایجاد تشکل مستقل کارگری باید اقدام کنند.
کارگران هفت تپه با تشکل یابی آشنایی اولیه داشتند، چرا که در سال ۱۳۵۳ کارگران هفت تپه تشکل سندیکایی داشتند، اما بعدا قیام سال ۱۳۵۷ این تشکل غیر فعال شد بود.
در دل مبارزات سال های ۱۳۸۴ و ۸۵ بخش وسیعی از کارگران با طرح تشکل یابی در این راه قدم برداشتند و با برگزاری جلسات متعدد به این نتیجه رسیدن که تشکل مستقل کارگری خود را ایجاد کنند.
در این راستا کارگران با اراده جمعی خود تشکل مستقل کارگری را در آبان ۱۳۸۷ بدون اجازه ازدولت و کار فرما و اداره کار، ایجاد کردند.
کارگران با معرفی نمايند گان و گذاشتن صندوق رای، در بخش های مختلف کارخانه از جمله در بخش مزرعه و کار خانه، توانستند با رای گیری مخفی، نماینده گان خود را انتخاب کنند.
برگزاری انتخابات در شرایطی صورت گرفت که کارگران و نمایندگاه کارگران مورد شدیدترین تهدیدهای قرار داشتند. تهدید کارفرما، نهاد های امنیتی ،خطر اخراج و دیگر مشکلات.
اما با وجود فضای امنیتی و رعب و وحشت، کارگران توانستند با اراده جمعی، تشکل مستقل کارگران نیشکر هفت تپه را در اول آبان ۱۳۸۷ ایجاد کنند.
اما دشمنان طبقه کارگر در کوتاه ترین زمان ممکن با بازداشت ، زندان و اخراج نمایندگاه منتخب، توانستند جلو رشد و گسترش فعالیت های سندیکا را بگیرند و از برگزاری مجمع عمومی برای انتخابات ( با ایجاد فضای سرکوب همه جانبه ) در روند ادامه کاری سندیکا خلل ایجاد کنند.
هر چند از سال ۱۳۸۷ تا این لحظه ما به دلیل اختناق و فشار پلیسی نتوانسته ایم مجمع عمومی را برگزار کنیم، اما با این وجود همیشه سندیکا کارگران نیشکر هفت‌تپه در کنار کارگران بوده و در حد توان توانسته است صدای کارگران هفت تپه باشد.
از آبان ۱۳۸۷ تا آبان ۱۴۰۱ تغییرات اساسی در روند مبارزه کارگران صورت گرفته است.
گسترش اعتراضات و سطح مبارزات روزانه کارگران روز به روز بیشتر و بیشتر شده است، خواست و مطالبات کارگران بر اساس شرایط اقتصادی،سیاسی واجتماعی تغییرات اساسی داشته و خود باوری کارگران نسبت به گذشته بسیار قابل چشم گیر تر شده است، اما با این وجود عدم تشکل یابی و ایجاد تشکل های مستقل کارگری همچنان یکی از ضعف های اساسی جنبش کارگری در ایران است.
در چنین شرایطی که فرزندان ما و مردم تحت ستم در کف خیابان ها حضور دارند، در شرایطی که مدرسه و دانشگاه و خیابان به سنگر مبارزه تبدیل شده است، و اعتصاب معلمین و بخش های مختلفی از کارگران را شاهد هستیم، این امید را ایجاد کرده است که در دل چنین شرایطی کارگران بتوانند تشکل های مستقل خود را ایجاد کنند، چرا که کارگران بدون داشتن تشکل نمی توانند در مقابل توطئه و نقشه دشمنان طبقاتی ایستادگی کنند.
ما نمی خواهیم ضرورت تشکل یابی را متذکر شویم چرا که کارگران به این امر آگاه هستند، نکته کلیدی این است که باید بتوانیم از شریط کنونی با تحلیل اوضاع جاری از فرصت های پیش آمده استفاده کنیم و در مسیر تشکل یابی گام برداریم.
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه درسال یاد ایجاد تشکل مستقل خود، این پیام را دارد که بتوانیم ایجاد تشکل های کارگری مستقل از دولت و کارفرما و احزاب را به نیروی خود ایجاد کنیم تا با اتحاد سراسری در مقابل تمام ستمگران و استثمارگران ایستادگی کرد.
جا دارد اشاره داشته باشیم به شجاعت زنان و مردان تحت ستم که برای رسیدن به خواست و مطالبه به حق خود همچنان دست از مبارزه برنداشته و با وجود فضای سرکوب، کشتار و زندان ، همچنان در میدان مبارزه حضور دارند.
امروز خیابان، مدرسه و دانشگاه به هم گره خورده است. جدا از اعتصاب ها و حمایت های کارگری که بصورت پراکنده تا کنون صورت گرفته، این امید وجود دارد که کارگران بعنوان یک طبقه با اعتصاب های فراگیر و سراسری بتوانند در سمت و سوی دادن و انسجام اعتراضات خیابانی نقش تاریخی خود را ایفا کنند و برای رهای از ستم و استثمار شیپور رهایی را به صدا در آورند.
درود بر دختران و پسران آگاه و مبارز که با شعار زن زندگی آزادی دنیا را به لرزه در آورده اند.
درود بر کارگران و زحمتکشان، زنان و مردان مبارز که برای رهایی، با شعار نان کار آزادی، اداره شورایی می روند تا بر سرنوشت خود حاکم شوند و اجازه ندهند فرصت طلبان و استثمارگران یک بار دیگر بر سرنوشت آنها حاکم شوند.
سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه
اول آبان ۱۴۰۱
