فرامرز قربانی
این متن بر اساس گفتگوی شفاهی که در سمینار کارگری کومله ،سازمان کردستان، حزب کمونیست ایران به مناسبت روز جهانی کارگر، به زبان کردی، ترتیب داده بود نوشته شده است. از همین جا از برگزارکنندگان سمینار تشکر می کنم.
فرامرز قربانی شما به عنوان یکی از اعضای کارزارپشتیبانی از کارگران ایران مشکلات و معضلات طبقه کارگر ایران را چگونه میبینید؟
با سلام به شما و بینندگان گرامی، ممنون ازاینکه این وقت را به من دادید. به نظر من به صورت کلی و مختصر می شود جواب این سوال را در سه قسمت توضیح داد.
1.امنیتی 2. اقتصادی و سه تشکیلاتی.
دستگیری و صدور احکام سنگین زندان برای فعالین وپیشروان طبقه کارگر و همچنین یورش بردن به اعتراضات و اعتصابات کارگری در ایران ازطرف سیستم حاکم در حال حاضر در دنیا هم مانند ندارد. در واقع سیستم سرمایه داری حاکم با نمایندگی سیاسی آن که جمهوری اسلامی باشد اوج توحش و برخورد امنیتی را با فعالین و پیشروان طبقه کارگر در ایران به کار گرفته است. این در واقع وضعیت امنیتی است، که طبقه کارگر در ایران با آن روبرو است.
اما از لحاظ اقتصادی طبقه کارگر دارای کمترین دستمزد ممکن برای تامین معیشت روزانه خود است. براساس آماری که روزنامه اعتماد یکی از روزنامه های خود حکومت اسلامی انتشارداده است، میگوید دستمزد کارگران در سال 1390 یعنی 10 سال پیش برابر بوده با 275دلار و امروز در سال 1400 بعد از 10 سال دستمزد کارگران برابر است با 110 دلار،یعنی بعد از 10 سال دستمزد کارگران نه تنها افزایش پیدا نکرده است، بلکه 143 دلار براساس همین آمار کاهش پیدا کرده است.
این در حالی است که تورم براساس مرکز آمار با ریاست آقای جواد حسینی در همین فروردین ماه که سال 1400 باشد، تورم برای خانوارهای شهری 50 درصد و برای خانوارهای روستایی53 درصد بوده. با این حال بسیاری از ناظران اقتصادی در ایران اعلام میکنند که این آمار نادرست و خیلی بیشتر از اینها است که مرکز آمار ایران اعلام کرده است.
در یک کلمه باید بگویم که وضعیت اقتصادی کارگران در ایران یعنی فاجعه، فاجعه اقتصادی که وضعیت زندگی طبقه کارگر را فلج کرده. علاوه بر اینها بیکاری و وجود پاندمی کرونا بر این وضعیت بد اقتصادی چندین برابر افزوده است.
معضل سوم طبقه کارگر از نظرمن، نداشتن تشکل های توده ایی کارگری و نا منسجم بودن طبقه کارگر است که بتواند با تجمعات سراسری خواسته های خود را به کرسی بنشاند و یا اینکه بتواند چند قدم بورژوازی حاکم را عقب برانند.
طبقه کارگر در ایران علارغم رزمنده بودنش و شکل دادن روزانه اعتراضات و اعتصابات فراوانی که در خاورمیانه از نظر من بی نظیر است ولی هنوز نتوانسته سیستم حاکم در ایران را وادار به عقب نشینی کند. اگر چه اعتراضات و اعتصابات روزانه در جریان است، اما وقتی یک بخش از طبقه کارگر مانند بازنشسته گان دست به تجمع می زنند کارگران و معلمان غایب هستند و زمانی که معلمان یا کارگران دست به تجمع یااعتراض و یا اعتصاب می زنند بخش های دیگر حضور ندارند. بنابراین اگر ما و سایر پیشروان طبقه کارگر دربخش های مختلف به فکر منسجم کردن این اعتراضات در سطح سراسری نباشیم و برنامه هدفمندی را مد نظر قرار ندهیم و بر این پراکندگی غلبه نکنیم، مطمِنن وضعیت نه تنها بهتر نخواهد شد بلکه بدتر هم خواهد شد. سراسری کردن این اعتراضات هم بورژوازی حاکم را به عقب نشینی وادار میکند و هم اینکه طبقه کارگر رهبرانی را از خود بیرون خواهد داد که بدونه هیچ تردیدی بتوانند قدرت سیاسی را با هدایت درست طبقه کارگر تسخیر کرده وجامعه را به بهترین وجه ممکن سازمان داده و به پیش ببرند.
سوال : شما در کارزار پشتیبانی از کارگران ایران اولویت خود را چگونه تعریف میکنید واینکه طبقه کارگر حول چه خواستهایی میتواند مبارزه خود را متمرکز کند؟
باید عرض کنم که ما در کارزار پشتیبانی از کارگران ایران خود را بخشی از طبقه کارگر ایران میدانیم و اولویت اول ما ارائه دادن تئوری یا خط سیاسی ویژه ای به طبقه کارگرنیست، این به مثابه این نیست که ما نظر نداریم بلکه نظر سیاسی، طبقاتی خودمان را در پراتیک و عمل نمایان میکنم. چرا که معتقدیم که طبقه کارگر ایران به آن حد از آگاهی سیاسی طبقاتی رسیده که دشمن طبقاتی خود یعنی سیستم بورژوازی حاکم با نمایندگی سیاسیش که جمهوری اسلامی باشد را خوب میشناسد. برای نمونه یکی از اقداماتی که ما در کارزارانجام میدهیم از بین بردن سکتاریسم و یا عمل سکتاریستی از فعالیتهای اجتماعی سیاسی طبقه کارگر در ایران است. وکاری که ما در این عرصه در حال حاضر در دست انجام داریم ویدیو کلیپ هایی است که کارزار از چند روز به پایان فروردین ماه آغاز کرده و تا روز 11 اردیبهشت یعنی روزجهانی کارگر همچنان انتشار را ادامه میدهد.
اما در رابطه با بخش دوم سوال شما باید بگویم که، روز جهانی کارگر روز نشان دادن قدرت طبقه کارگر در یک روز با حرکتی سراسری، متحد وبزرگ است. به همین دلیل در این روز قطع نامه هایی از طرف بخش های مختلف طبقه کارگرصادر میگردد.
از نظر من چند خواسته مهم که در قطعنامه های روزجهانی کارگر هم ذکر میشود میتواند در طول سال به صورت ویژه برای به دست آوردن آنها مبارزه و کارگران را حول آنها متشکل کرد.
1. دستمزد،2.وضعیت کرونا و بیمه بیکاری، 3. تشکل یابی و تحمیل تشکل های موجود به قانونگذاران حاکمیت.
دستمزد به معیشت و ادامه بقای طبقه کارگر ربط دارد. در حال حاضر چنین دستمزدی حتی جواب گوی چند روز گذران وضعیت معیشتی هم نیست چه برسد به اینکه یک خانواده کارگری برنامه های تفریحی را هم با این دستمزد بخواهد داشته باشد. نباید بحث دستمزد فقط مخصوص اسفند ماه باشد، که شورای عالی کار یا کمیته دستمزد بحث تعیین حداقل دستمزد را مطرح می کنند اعتراض کرد، بلکه باید هر روزه، هر ساعت و هر ثانیه اعتراض کرد. بنابراین مهمترین موضوعی که بحث بقای طبقه کارگر را با خود دارد دستمزد است و میتواند اکثریت مزد بگیران را حول این موضوع سازمان و متشکل کرد.
نکته دوم وضعیت کرونا و بیمه بیکاری است. باید خواستار سریع ومجانی بودن واکسیناسیون کرونا شد و اینکه کارگرانی که چه به دلیل وجود کرونا از کار بیکار شده اند و یا به هردلیل دیگری که در حال حاضر منبع درآمدی ندارند باید بیمه بیکاری دریافت کنند. حاکمیت موظف است که معیشت مردم را تامین کند و اگر نمی خواهد باید با اتحاد مجبورش کرد.
اما مورد سوم، طبقه کارگر برای به دست آوردن خواسته های خود مستلزم متشکل شدن و ایجاد تشکل های مستقل خود و یا تحمیل تشکل های موجود مستقل کارگری به قانون گذاران است. در واقع برای به دست آوردن هر خواسته ای باید متشکل شد و تشکل شکل داد. برای نمونه علارغم اینکه سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه مجوز قانونی ندارد و یا اینکه عوامل جمهوری اسلامی آن را به رسمیت نمی شناسند ولی با توجه به متحد و منسجم بودن کارگران این مرکز کارگری و پافشاری آنها بر داشتن سندیکا توانسته اند سندیکای هفت تپه را به بخشی از حاکمیت تحمیل کنند.
در کل نباید کارگران فقط به فکر به دست آوردن خواسته های امروز خود باشند بلکه باید به فکر تشکلی باشند که آلترناتیو سوسیالیستی قدرت سیاسی فردا باشد.
فروردین 1400
