به کابوس هزاران ساله جامعه طبقاتی پایان دهیم
روز جهانی کارگر سالها ست که دیگر نه روزی برای شادی و دسته های گل و شیرینی و نه روزی برای شعرها و شعارهای تکراریست. اول ماه مه روزی برای بازنگری طبقه کارگر جهانی به موقعیت خویش، روزی برای نمایش قدرت جهانی و روزی برای اعتراض به دهه ها بی حقوقی و ازدست رفتن لحظه به لحظه حقوق کارگران و مزدبگیران جهان است.
اما امسال اول ماه مه در شرایطی فرا میرسد که فاصله گرفتن از یکدیگر و دوری از تجمعات معمول این روز شرط سلامت و زنده ماندن است. در دوره همه گیری کرونا بار دیگر پوسیدگی، درهم ریختگی وغیرانسانی بودن مناسبات سرمایه داری در مقیاسی جهانی خود را به نمایش گذارد.
درحالیکه انبارهای اسلحه و نفت و کالاهای مصرفی سودآور از شدت تراکم در حال انفجار بودند، مردم و کارکنان بخش بهداشت و درمان یعنی خط مقدم مبارزه با کرونا، از ابتدائی ترین وسائل وابزار مبارزه با بیماری یعنی ماسک، دستکش، گان های پزشکی و دستگاههای تنفسی بی بهره بودند. چند دهه سیاست های ریاضتی نئولیبرالی با تعدیل هزینه های بخش بهداشت عمومی و بیکار سازی و خصوصی سازی کارکنان بخش های درمانی، نیروی انسانی لازم در مراکز بهداشتی و درمانی را به شدت کاهش داده است. از سوی دیگر بی برنامگی، کم دانشی و تنگ نظری های ملی رهبران و مدیران پرمدعای سیاسی و اجرائی طبقه سرمایه دار در کشورهای مختلف، بر وخامت اوضاع دامن میزند. همه گیری و مرگ و میرهای ناشی از آن در مراکز اصلی جهان سرمایه داری بار دیگر نشان داد که این ساز و کار طبقاتی، تا چه اندازه در برابر بحران های جدی در جامعه انسانی ناتوان است و در زیر پوشش پر زرق و برق جوامع کنونی چه حجمی ازفساد و پلشتی سیاسی و اقتصادی انباشته شده است .
اما آنچه که تحمل شرایط امروز را برای کارگران و مزد بگیران دشوارتر میکند، تصویری است که ایدئولوگ ها و اقتصاددانان بیشرم سرمایه از جهان پس از همه گیری کرونا برای ما تدارک دیده و تصویر میکنند.
جایگزینی کار در خانه به جای حضور در ادارات و مراکز عمومی برای بخش های گسترده ای از مشاغل خدماتی و اداری، آموزشی و استفاده از امکانات شخصی کارکنان در جهت کاهش هزینه مراکز دولتی و خصوصی، علاوه بر اینکه موجب بیکارسازی های گسترده کارگران در بخش های مختلف خدماتی و حمل و نقل عمومی خواهد شد، بلکه با اتمیزه و متفرق کردن بیشتر نیروی کار در این بخش ها نیز همراه خواهد بود. بر خلاف تصور بسیاری از تحلیلگران اقتصادی، بیکار سازی های گسترده نیروی کار، نه در شرایط اقتصادی درهم ریخته پس از اپیدمی، که همین امروز در مقیاسی گسترده در جریان است.
راندن لشکر کارگران بیکار شده در بخش ها ی مختلف، به بنگاه های برده داری نوین همچون آمازون ، با دستمزد ها ی پایین تر و شدت استثماری غیر قابل باور، نتیجه برنامه ریزی ها و چشم اندازی است که منورالفکرهای سیاه قلب سرمایه همین امروز برای ما ترسیم میکنند.
دولت ها و حاکمیت های اجرائی سرمایه داران در سراسر جهان، شرایط بحران زیستی کنونی را به بستری برای کاهش هزینه های عمومی، انجماد دستمزدها، پرداخت های عظیم به بخش های کم سوده تر سرمایه و حذف تشکل ها و سنگرهای دفاعی موجود کارگران تبدیل کرده اند.
علیرغم تداوم خطر گسترش بیماری ، اما در بسیاری از کشورها کارگران با کمترین وسایل حفاظتی در محلهای عمومی به کار مشغول هستند، انبوه کارگران روزمزد جهان که بنا به گفته سازمان جهانی کار جمعیتی در حدود سه و نیم میلیارد نفراست، همچنان در شرایط اپیدمی، روزانه به دنبال کار و لقمه ای نان در دریایی از ویروس کورنا سرگردان هستند.
بخش اعظم جان باختگان ناشی از بیماری همه گیر کنونی، سالخوردگان یعنی نیروی کار بازنشسته و زحمتکشانی هستند که از بنیه جسمانی و سلامتی کمتری برخوردار بوده اند، و این ماهیت طبقاتی بحران کنونی سلامت و بهداشت جهانی را بیش از پیش نمایان میکند.
در حالی که هنوز شیوع بیماری در مناطق بسیاری از جهان متوقف نشده است، دولت های سرمایه داران، از اختصاص میزان معتنابهی از منابع مالی جامعه به موسسات مالی، هوائی ، خدماتی و توریستی که طی ماههای گذشته تنها بخش اندکی از سودآوری آنها کاسته شده خبر میدهند. در همان حال برای مقابله با اعتراضات اجتماعی و شورش های شهری پس از بحران، بخش قابل توجه ای از بودجه های دولتی را صرف بازسازی و تجهیز گسترده تر نیروهای پلیس و سرکوب می کنند. از هم اکنون دولت ها و پارلمانها در تدارک تهیه و تصویب قوانینی برای محدود کردن اعتراضات اجتماعی در کشورهای مختلف هستند.
حاکمیت سرمایه داران در ایران، علاوه بر همسوئی با سیاست های عمومی سرمایه جهانی، در داخل نیز با تصویب میزان حداقل دستمزد شرم آور، به توجیه سیاستهای ضد کارگری، کارفرمایان پرداخته است. هم اکنون 96(نود شش) درصد از قرادادهای مکتوب نیروی کار درایران قرادادهای موقت هستند و بیش از5/3( سه و نیم میلیون) کارگر بدون هیچ قرارداد و بیمه و حمایت های قانونی در مراکز غیر استاندارد تولیدی و خدماتی به کار مشغول هستند.
علیرغم خیل عظیم کارگران بیکار، کارفرمایان خصوصی و دولتی با تبلیغات ایدئولوژیک خواهان اضافه کاری رایگان کارگران شاغل و طولانی کردن ساعت کاری شده اند و آزارها و فشارهای امنیتی – قضائی بر فعالین کارگری و خانواده هایشان شدت گرفته است.
در چنین شرایطی طبقه کارگر نیز باید همین امروز و بر متن شرایط غیرمعمول کنونی ، به سازماندهی اجتماعی خود برای مقابله با نقشه های شوم سرمایه داران دست بزند.
تنها راه مقابله جامعه با جهان سیاهی که سرمایه برای ما تدارک دیده است، تشکل، همدلی و کار مشترک کارگران و فعالین و تشکل های کارگری بر مبنای پلاتفرمی رادیکال، در شرایط امروز است.
با توجه به این شرایط ، کارزار پشتیبانی از کارگران ایران، برای مقابله با شرایط فلاکتبار کنونی و آینده تیره و تاری که سرمایه داران برای کارگران و مزد بگیران تدارک دیده اند، خواهان طرح و پیگیری مطالبات زیر درروز جهانی کارگر سال 1399 می باشد:
- تعیین 9 میلیون تومان به عنوان مبنای حداقل دستمزد
- آزادی و لغو کلیه احکام قضائی بر علیه فعالین کارگری و معلمان
- بیمه بیکاری مکفی برای بیکاران و افزایش حقوق و خدمات درمانی رایگان برای بازنشستگان
- لغو قراردادهای موقت وانعقاد قرارداد های رسمی کارگران با کارفرمای مستقیم
- مزد برابر در مقابل کار برابر و فرصت های شغلی برابر صرف نظر از هر گونه تفاوت جنسیتی
- بهره مندی نیروی کار شاغل درایران از حقوق برابر صرف نظر از ملیت و مذهب
- آموزش و بهداشت رایگان و داشتن مسکن مناسب حق طبیعی همه افراد ساکن در کشور است
- تامین هزینه های زندگی بیماران و کسانی که به دلیل کرونا در قرنطینه ویا قادر به تامین معاش نیستند توسط دولت
- ممنوعیت کار کودکان
- – آزادی بی قید و شرط تشکل، اعتصاب و اعتراض
رفقای کارگر، ما تنها با اتکا به نیروی متحد طبقاتی و اجتماعی مان قادریم از وقوع فاجعه ای که سرمایه بشارت دهنده آن است ، جلوگیری کنیم. بیش از دو قرن است که همگی میدانیم، تنها راه پایان دادن به کابوس جامعه طبقاتی، برابری در جامعه ای سوسیالیستی است، جامعه ای که تنها با اراده و دستها ی ما کارگران ساخته خواهد شد.
زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر
زنده باد سوسیالیسم
کارزار پشتیبانی از کارگران ایران
9اردیبشت 1399
