اول ماه مه، روز جهانی کارگر فقط گرامیداشت یک روز تاریخی نیست، بلکه روز همبستگی جهانی کارگران در اعتراض به سرمایه داری و تمام بلایای آن است. بویژه امروز با چشم خود ناتوانی و ضد انسانی بودن این سیستم را بیش از هر وقت می بینیم و شاهدیم. امروز کارگران و زحمتکشان بیش از هر وقت به تجریه زندگی و مبارزه شان درک کرده‌اند که تا سرمایه داری هست، فقر هست، تبعیض و نابرابری هست و آنها حقوق مکفی نخواهند گرفت و حاصل کارشان همواره به جیب مشتی سرمایه دار مفتخور خواهد رفت. در ایران وحشی ترین حکومت سرمایه داری در قدرت است. حکومتی که سرنگونی آن آرزوی همه مردم است و این آرزو را با فریاد جمهوری اسلامی نابود باید گردد و با صدایی رسا در خیزش آبانماه و دیماه فریاد زدند. روز جهانی کارگر روزی در ادامه همین اعتراضات و روز کیفرخواست ما کارگران و ما مردم علیه همه جنایت حکومت اسلامی است.
روند اوضاع انقلابی انسانی را برای رهایی از جهنم این حکومت فقر و فلاکت و سرکوب و جنایت در چشم انداز نزدیکی قرار داده است. این وضعیت حکومت نکبت سرمایه را به شدت به هراس انداخته است. به هر توحش و بربریت دست میزنند تا بماند. . از جمله در حالیکه شیوع کرونا ابعاد فاجعه باری پیدا کرده است، زندانیان را همچنان در زندان نگاهداشته و بساط دادگاهی کردن و به زندان خواندن فعالین کارگری و اجتماعی برقرار است. و بدین شکل عامدانه زندانیان را در کام بیماری مرگبار کرونا رها کرده است. این رژیم برای نجات خود از مخمصه ای که در ان قرار گرفته، اگاه‌ترین و نفوذ پذیرترین افراد، یعنی زندانیان سیاسی را هدف خود قرار داده و آنها را زیر فشار قرار داده است تا جامعه را عقب بزند. اما زهی خیال باطل! این رژیم از کرونا استفاده میکند و در پناه آن میکوشد هم کنترل خود را بر اوضاع برگرداند و هم زندگی ومعیشت مردم را زیر تعرض خود قرار دهد تا بار بحرانش را بر گرده مردم خراب کند. و این آخرین تقلاهایشان است. کارگران و مردم ایستاده اند و حتی در دل بحران کرونا به جدال خود با این حکومت ادامه داده و مطالبه گرند . و مردم امروز با جنبش دادخواهی خود به استقبال اول مه روز جهانی کارگر میروند. این رژیم هر روز بیشتر در باتلاق خود ساخته فرو میرود..
سیصد گل سرخ،یکی گل نصرانی مارا ز سر بریده میترسانی؟!
روز جهانی کارگر امسال میدان مبارزه‌ای است که کارگران چنان درسی به سرمایه خواهند داد که کرونای دست آویزش هم دیگر برایش چاره ساز نخواهد بود و عطایش را به لقایش باید ببخشد و نابودی خود را به چشم خود ببیند.
زنده باد رزم کارگران
زنده باد سوسیالیزم
یدالله باقری
